باز هم آمد؛ جمعه را می گویم آقا. این انتظار تا کی قرار است طول بکشد. خدا می داند چقدر دلمان هوای دیدنتان را دارد. چقدر ثانیه ها را ورق می زنیم تا بیایید. اگر بدانید چقدر به نرگس های گلدان روی طاقچه عادت کرده ایم. آقای من! کوچه های انتظار را با ستاره آذین بسته ایم که بیایید. غبار روبی کرده ایم از دل هایمان. در انتظار بهاریم. نگویید هنوز زود است که دیگر طاقت انتظار نداریم. خیابان ها را دیده اید؟ کم اند آنها که انتظار مشق می کنند. خیلی ها انتظار را از یاد برده اند. به این هوای خفه عادت کرده اند. یادشان رفته شما می آیید و دوباره آسمان آبی می شود . این جا بعضی ها آسمان را مال خودشان می دانند، خیلی ها زندگی را برای خودشان می خواهند؛ کاش نمی شنیدید که گاهی انقدر جسور می شوند که حتی نفس کشیدن را هم فقط برای خودشان می خواهند. آقای من! از سرزمین انتظار با شما صحبت می کنم. اینجا کوچه ی نرگس های عاشق است. از پشت بام دلمان، کبوتر ها را با نامه ها ی انتظار، راهی آسمان می کنیم. می خوانیدشان، نه؟! برایمان ستاره بفرستید راه را گم نکنیم. می دانید؟ خیلی وقت ها، بعضی ها را که می بینم، دلم می گیرد. اما بعد به خودم می گویم شما می آیید. می آیید و همه چیز درست می شود و همه ی آسمان را به عدالت تقسیم می کنید.

نویسنده : ابراهیم جاگرانی